Билет алдым пойызға. «Дүк-дүк, дүк-дүк». Плацкартқа жайғасқам. Кейде осындай сартқа бергісіз сараңдығым бар. Мәдәлі тегіндегі домалақ көз бетіме басып жүрсе де міз бақпаймын. Бірақ қазір мазам кетіп отыр. Тып-тыныш купемен-ақ барсам нетті? Ары кетсе 2000 теңге айырмашылық.

Асты-үстім қазақтар. Орындарға байланысты айтып отырмын. Қаңғыр-күңгір әңгіме. Тыныштықта ұйықтап барам деп ойлағам Алматыға. Болмады.

Әңгіменің буы бұрқыраған қақпағын мына бір қатпыш-негр, тырыли арық қара қатын діннің қазанынан төңкеріп тастап отыр. Қызық. Көп әйел алушылықты өзінің «көрген білген» институтының, « өсеки- ғылым» кафедрасының көп жылғы «терген-түйгеніне» сүйеніп, тамырын тарамыстап, талшығын бір-бірлеп айырып, майын ағызған күйі, сұңқылдап сүзіп отыр.